ที่เล่าว่า เรือสำเภาของคณะสงฆ์ได้พลัดหลงกับเรืออีกลำ ขณะเดินทางกลับจากศรีลังกา จึงตั้งเครื่องบูชาบวงสรวงเทวดาผู้รักษาผืนน้ำผืนดินช่วยนำทาง จนสุดท้ายกลับถึงเมืองมอญอย่างปลอดภัย เครื่องเซ่นไหว้ที่นำมาถวายนั้นไม่ได้จัดไว้ขาย แต่ชาวบ้านจัดเตรียมไว้ด้วยใจศรัทธาไม่ว่านักท่องเที่ยวหรือใครที่ไม่ได้เตรียมของมาก็สามารถหยิบไปถวายได้เพราะชาวมอญเชื่อว่าการให้เป็นบุญกุศล เรือที่ใช้ลอยก็เช่นกัน..ชาวบ้านทั่วทั้งสังขละบุรีลงแรงต่อเป็นลำเรือ ไม้ไผ่ที่ใช้ต่อได้มาจากทุกครอบครัว ครอบครัวละหนึ่งลำไผ่ ของไหว้ดั้งเดิมมี 9 อย่าง ข้าวสวย ข้าวตอก กล้วยน้ำว้า ถั่วตัด หมากพลู น้ำเปล่า ธงกระดาษ(ตง) อ้อยส้มโอ และปัจจุบันเติมอย่างที่สิบคือขนมข้าวต้ม ทุกสิ่งจัดรวมไว้ในจานเดียว หนึ่งคนหนึ่งชุดวางลงในเรือ ในวันสุดท้ายของประเพณีลอยเรือสะเดาะเคราะห์ ชาวไทย ชาวมอญ นักท่องเที่ยว ทั้งหลายต่างช่วยกันเคลื่อนลำเรือไปยังท่าน้ำด้านหลังวัดอันเป็นจุดลอยเรือมุ่งหน้าหาสามประสบ  ที่ที่สองแม่น้ำหนึ่งลำห้วยมาบรรจบกัน  ไม่ได้มีแค่ประเพณีลอยเรือสะเดาะเคราะห์ แต่เป็นเวลาเหมาะสำหรับตักบาตรดอกไม้ ตักบาตรน้ำผึ้งหรือน้ำมันงาซึ่งแฝงความเชื่อเรื่องความห่างไกลจากโรคภัยต่างๆ เพราะว่าสมัยก่อนนั้นน้ำผึ้ง น้ำมันงาคือยาสำคัญ ประเพณีจากศรัทธาสะท้อนการกินอยู่และชีวิตของท้องถิ่น คล้ายเดินทางย้อนเวลาสู่ยุคที่ผู้คนยังให้ความเคารพบรรพบุรุษและศาสนาพุทธเป็นอันดับต้น ภาพชาวบ้านนั่งลงไหว้เมื่อพระเดินผ่านแม้ยามฝนตกยังเห็นได้ ศรัทธา ณ ที่แห่งนี้ยังไม่เสื่อมลงแม้สังคมเมืองจะรุกคืบ